Voor Ellen van Loy bestond de eerste maand van het nog jonge veldritseizoen uit een afwisseling van Belgische en internationale wedstrijden. Na een korte start in België werkte ze vier Amerikaanse wedstrijden af. Ze keerde met een dubbel gevoel huiswaarts en trok dit gevoel verder in Gieten.

“Mijn zomer verliep, zoals de voorbije jaren, goed en gevarieerd. Ik wisselde wegkoersen af met pittige trainingen en weekends in de buurt van Valkenburg en Oudenaarde. Dit jaar kon ik ook voor het eerst deelnemen aan een rittenwedstrijd met de nationale ploeg. Iets wat ik na afloop zeker een leerrijke en positieve ervaring mocht noemen.” Eind august trok ze samen met haar ploeg ook nog op stage in Mallorca.

Op en rond de muur van Geraardsbergen nam ze een goede start en dook als eerste het veld in. Door de regen net voor de start van de wedstrijd lag de omloop er op sommige plaatsen gevaarlijk bij. Van Loy schoof in een bocht onderuit en kon pas als laatste weer vertrekken. Toch knokte ze zich terug naar een verdienstelijke plaats in de uitslag.

“De start in België was naar mijn aanvoelen wel goed. Na Geraardsbergen trokken we naar Amerika. Daar werkte we eerst een wedstrijd in Waterloo en in Winscosin af. Ik werd er tweemaal vierde en dit achter snelle Amerikaanse dames.” Na deze opwarmers was het tijd voor de eerste Wereldbeker in Las Vegas. “Ik vraag me nog altijd af wat er toen misging.”

“Ik kende in Las Vegas een veel mindere dag. Het zijn en blijven speciale omstandigheden om een wedstrijd in af te werken. Toch was mijn zeventiende plaats zeker niet goed genoeg.” Na Las Vegas op woensdag reisde ze door naar Iowa voor een loodzware tweede wereldbekerwedstrijd op zaterdag. “Het was broeiend heet, toch voelde ik me tijdens de wedstrijd beter en vooral sterker. Na de wedstrijd overheerste echter de uitdroging en reageerde ik vreemd. Het duurde een hele tijd voor ik weer bij mijn positieven kwam.”

Tijdsverschil zeker niet te onderschatten

“Het was een leuke en boeiende trip naar Amerika, toch mag je het tijdsverschil zeker niet onderschatten.” De week na Iowa stond ze aan de start in het Nederlandse Gieten waar ze de eerste manche van de Superprestige betwiste. “Ik kon tijdens de eerste ronden echt niet mee, het leek wel een gevecht tegen mezelf. In de tweede helft kwam ik er weer door en kon zo voor de zevende plaats knokken.”

Van Loy kwam ook als zevende over de meet en had in de laatste ronde nog zicht op de rensters die voor plek vijf en zes streden. Na de finish zat ze toch nog met een dubbel gevoel. “Als alle ander rensters sneller zijn dan is dat geen probleem. Maar als ik mijn kracht niet kan benutten, door één of andere renden, dan wordt het wel een probleem.”

“Laat ons hopen dat het naweeën waren van de wedstrijden in Amerika. Iedereen klaagde over dezelfde symptomen, vroeg wakker en moe tijdens de dag. Ik tracht mezelf wat recuperatie tijd te geven en ga zeker niet in paniek slaan.” Ellen van Loy zet niet in op een klassement.