Sabrina Stultiens reed vorig jaar naar twee Europese titels, ééntje op de weg en een mooie in het veld. Na een val op het EK op de weg deze zomer moest ze noodgedwongen een tijdje aan de kant. Ondertussen vond ze weer heel wat energie en is ze er bijna klaar voor om op twaalf december in Mol het veld in te duiken.
Op acht augustus was het Stultiens haar bedoeling om haar Europese titel op de weg te verlengen. “Ik was goed in vorm en had vertrouwen voor de wedstrijd in Estland. Weer Europees kampioen worden, was natuurlijk een moeilijke opdracht, want iedereen let extra op ke, maar ik voelde me goed” Maar tijdens de wedstrijd in Tartu liep het mis en kwam de Nederlandse zwaar ten val.
Harde val op haar achterhoofd
Tijdens het EK werden de renster op een paar ronden van het einde geconfronteerd met regen, hierdoor lag de omloop er gevaarlijk bij. “Ik wist meteen dat ik voorin moest zitten om valpartijen te ontwijken. Ik zat in vijfde positie toen er toch nog iemand voor me onderuit ging. Ik kon haar niet ontwijken. Ik viel hard achter op mijn hoofd. Maar ben toch weer op de fiets gestapt. Kansloos natuurlijk.” Ze hield aan de wedstrijd hoofdpijn en duizeligheid over. Na twee weken bleek ze na een grondig onderzoek te kampen met een hersenschudding.
De hersenschudding betekende meteen het einde van haar seizoen. Stil zitten is niet aan Stultiens besteed en na acht weken revalideren besloot ze om een trektocht te maken. Helemaal alleen trok ze met haar rugzak naar Spanje. “Ik ben naar vijf grote Spaanse steden gegaan. Zonder enige voorbereiding en zonder iets vast te leggen, maar het was een fantastische ervaring. Je leert super snel mensen kennen. Van over de hele wereld. Leeftijdgenoten die allemaal met hetzelfde bezig zijn. Contacten waren snel gelegd. Ik heb nooit alleen gegeten en ben nooit alleen geweest. Het was echt fantastisch.”
Conditie opbouwen, maar het EK komt te vroeg
Afgelopen winter werd Stultiens in Lorsch nog Europees kampioene bij de dames U23. Op 7 november is Huijbergen het decor van EK. Een kampioenschap in eigen land, iets waar iedere Nederlander naar uit kijkt. “Dat komt te vroeg. Ik zou sowieso al geen omvangrijk cross-programma rijden. Normaal gesproken zou ik pas eind november beginnen. Nu wordt het dus 12 december. Daarna rijd ik nog alle wereldbekerwedstrijden, één superprestige en 3 losse crossen. Natuurlijk hoop ik me voor het WK te kwalificeren.”
Na haar lange periode van afwezigheid is haar conditie nog ver zoek. “Ik ga van 24 november tot 10 december met de nationale wegselectie op stage in Zuid-Afrika. Op twaalf december zal ik dan aan de start staan in Mol voor mijn eerste veldrit. Een geweldig begin vind ik.”
