Jolien Verschueren gooit hoge ogen de voorbije weken. De cijfers spreken voor zich: vijf keer de beste, en vier keer op het podium. En toch blijft Verschueren met beide voeten op de grond. In een openhartig gesprek vertelt ze hoe ze het succes van de jongste weken ervaart en hoe haar familie in dit hele plaatje past.
Je was al vijf keer de beste dit seizoen, weliswaar in de kleinere wedstrijden. Maar ook op het allerhoogste niveau stond je al vier keer op het podium dit seizoen. Had je van zo’n start durven dromen voor het seizoen?
Neen, ik had zo’n start zeker niet verwacht. Je hoopt natuurlijk altijd om vooruitgang te maken maar ik probeer zeker met de voetjes op de grond te blijven. Ik stelde mezelf niet veel doelen, maar hoopte dat ik toch wel kon bevestigen. Voorlopig kan ik stellen dat ik toch wel vooruitgang maak. Iedere wedstrijd waar ik aan de start kom, probeer ik het beste van mezelf te geven en ook al waren het kleinere wedstrijden, ik ben zeker blij met die overwinningen en met de resultaten die ik al behaalde.
Opvallend is dat je het in elke wedstrijd met een slechte start moet doen. Uiteindelijk knok je dan terug en begin je aan een ware inhaalrace. Neem nu Ronse, je vertrekt er pas rond plek tien en uiteindelijk slaag je erin om nog tweede te worden. Je beschikt over een grote motor, is dat de sterkte van Jolien Verschueren?
Inderdaad, de start is dit jaar echt een probleem. Ik weet niet precies wat de oorzaak is. Waarschijnlijk de combinatie van een aantal factoren en ik laat me gewoon te snel wegduwen zeker. Anderzijds probeer ik om nooit op te geven en dat is zoals je zegt één van mijn sterktes.
In Zonhoven had je dan al bij al een goede start. Toch haal je op een bepaald moment Helen Wyman en Sanne van Paassen nog in. Vooral de manier waarop was imponerend te noemen. Je blijft doorgaan en doorgaan. Geeft het jou dan een mentale boost wanneer je al snel enkele collega’s bijbeent?
Klopt. In Zonhoven was de start niet super maar naar mijn normen van dit jaar wel goed. Ik probeerde gewoon op mijn tempo te rijden en blijkbaar was dat tempo hoog genoeg om nog een aantal rensters in te halen. Natuurlijk geeft dit dan een boost om op zoek te gaan naar de koplopers. Ik werd ook opnieuw super aangemoedigd en dan kan je ook wel wat meer zeker.
Volgende week volgt de Koppenberg. Misschien de cross waar we Jolien Verschueren voor het eerst echt hebben leren kennen. Vorig jaar werd je er al tweede. Met de huidige conditie behoor je tot de topfavorieten. Geloof je daar ook zelf in?
De Koppenberg is een hele mooie wedstrijd. Het is voor mij dan ook een thuiswedstrijd en er zullen heel veel supporters op post zijn. Bovendien wordt deze wedstrijd georganiseerd door heel wat mensen die ook actief zijn in mijn supportersclub. Dus je kan wel stellen dat ik een bijzondere band heb met deze wedstrijd. Ik hoop ooit eens op het hoogste schavotje te staan en ik was er vorig jaar al dicht bij. Maar bij zo’n race moet alles dan ook meezitten.
Ik kan zeker niet klagen over de conditie, maar ik wil mij zeker niet uitroepen tot topfavoriet, want er kan zoveel mislopen. Je mag dan nog over een goede conditie beschikken, een slechte dag is altijd mogelijk, pech loert ook om de hoek. Ik ga gewoon mijn uiterste best doen om zo’n goed mogelijk resultaat te halen en vooral genieten.
Terwijl veel rensters beschikken over een eigen trainer, doe jij het samen met je vader, Francky. Die heeft natuurlijk ook de nodige ervaring, maar hoe is die verstandhouding? Werkt hij de trainingen uit? Hoe mogen we dit zien?
Ik beschik niet over een trainer. Ik heb hier ook geen nood aan, maar werk dus samen met mijn papa. Hij heeft heel wat ervaring daar hij zelf vroeger heel wat wedstrijden reed. Nu rijdt hij nog wedstrijden maar veel minder daar zijn tijd nu bijna volledig opgeslorpt wordt om mij te begeleiden op mijn wedstrijden. De trainingen werken we bijna altijd samen af en dat maakt het natuurlijk veel leuker. Ik heb dan ook een hele goed band met hem en ben hem heel dankbaar hiervoor.
We verkennen ook altijd samen de omloop en ik blijf nog altijd dingen bijleren. Hij is niet alleen dus de trainer maar ook de raadgever en mecanicien van dienst. Dat is ook heel belangrijk en hij stopt daar heel veel tijd in om ervoor te zorgen dat al mijn materiaal in orde is. Ook daar heeft hij heel veel ervaring in.
Binnen twee weken is er ook het Europese kampioenschap in Huijbergen. Sanne Cant is daar allicht dé te kloppen vrouw in het zand. Maar jij toonde in Zonhoven dat je ook wel een aardig stukje door het zand heen kan. Maak jij nu een doel van dit EK?
Sanne Cant is titelverdedigster en beschikt ook over een hele goede conditie. Ze heeft veel ervaring en kan heel goed door het zand rijden. Ik maak er niet speciaal een doel van, want iedere wedstrijd waar ik start probeer ik het beste van mezelf te geven. Dus als ik geselecteerd ben, dan zal ik proberen om zo’n goed mogelijke wedstrijd te rijden.
Tot slot over het extra-sportieve nu. Opvallend is dat ‘plots’ iedereen Jolien Verschueren kent en iedereen lijkt wel een boon voor jou te hebben. De vele aanmoedigingen bewijzen dit. Hoe ervaar jij dit?
Ik schrik er ook telkens van hoeveel ik aangemoedigd wordt. Het lijkt wel of het iedere week meer en meer wordt. Enerzijds vind ik dit natuurlijk super, anderzijds doet het ook wel wat raar om ‘plots’ zoveel aandacht te krijgen want ik sta namelijk niet graag in de schijnwerpers.
Je kan het misschien raar vinden maar op het podium staan vind ik altijd een moeilijk moment. Ik voel me dan heel onwennig en vind niet dat ik al die aandacht verdien.
Het is tenslotte ik die dat resultaat behaalde maar op de achtergrond zijn er heel wat mensen die mij helpen en begeleiden en eigenlijk zouden zij mee op het podium moeten. Ik hoor vooral dat mensen het fijn vinden dat ik probeer om altijd door te zetten en niet op te geven en blijven te strijden voor een zo goed mogelijk resultaat. Dus ik zal dit verder doen.
In Zonhoven keek ik toe hoe je finishte. Je werd na de meet meteen opgevangen door je vader Francky, zus Jolisa en moeder Livine. Het valt op dat jullie bijzonder hard aan elkaar hangen. Welke rol speelt het veldrijden in de familie?
Wij hangen heel hard aan elkaar, dat mag je gerust zeggen. Zoals ik al eerder zei is het dankzij mijn ouders, broer en zus dat ik mijn hobby op een zo goed mogelijke manier kan uitvoeren. Ik ben heel dankbaar voor al hun werk, tijd en opofferingen die ze doen.
Het is dankzij mijn papa dat ik ben begonnen met veldrijden. Ik was altijd vrij sportief want ik kan namelijk heel moeilijk stilzitten. Ik ben gestart met voetballen, maar regelmatig ging ik ook mee gaan supporteren voor mijn papa. Hij deed al aan veldrijden en wielrennen en reed ook regelmatig wedstrijden bij de nevenbond LRC. Daar hebben ze op bepaald moment een kinderreeks tot 15 jaar in het leven geroepen.
Het begon zowel bij mijn broer als mezelf te kriebelen en wij kregen elk een MTB om deel te nemen. Na enige tijd waagde ook mama de sprong en reed zij mee met de dames. In het begin was zij zelfs regelmatig de enige vrouw aan de start maar ondertussen is die reeks nu ook aangegroeid. En doordat de sport populairder werd kwamen er nog meer kinderreeksen en is mijn kleine zus ook begonnen. Op 6- jarige leeftijd reed ze al haar eerste veldritje. Dus het werd een wekelijkse familie-uitstap waarbij we alle 5 onze wedstrijd reden en voor elkaar supporterden.
Maar doordat ik de overstap gemaakt heb naar de Belgische Wielerbond kunnen zij natuurlijk niet meer rijden of veel minder. Mijn mama en zus rijden voorlopig geen wedstrijden meer. Mijn papa en broer rijden wel af en toe nog eens wedstrijd bij de bond of nevenbond.
Het seizoen is nog lang en er komende nog enkele belangrijke afspraken aan. Maar als je toch eens zou vooruitkijken, welke wedstrijd staat er dan al met stip aangeduid?
Het seizoen duurt nog een tijdje en ik hoop nog heel wat leuke wedstrijden te kunnen en mogen rijden. Ik doe mijn best om iedere keer het beste van mezelf te geven maar zoals ik al aangaf heb ik een bijzondere band met de Koppenberg.
