Maaike Lanssens zegt veldrijden noodgedwongen vaarwel

Maaike Lanssens zegt veldrijden noodgedwongen vaarwel

Maaike Lanssens is al een hele tijd actief als veldrijdster. Voor haar studies was ze bijna elke week in het veld terug te vinden. De laatste jaren, mede door haar studies, verminderde haar deelnames. Toch stond ze steeds vol goede moed en met veel goesting aan de start, iets wat niet zo evident bleek te zijn. Afgelopen zondag werd de Flandriencross in Hamme haar laatste wedstrijd.

“Acht jaar is lang, maar gaan toch vlugger voorbij dan je denkt”, begint ze haar verhaal. Al weet ze nog goed wat ze dacht toen ze aan de start van haar aller eerste wedstrijd stond. “Ik zou nog liever de eerste beste trein genomen hebben dan dat ik zou starten. Maar al snel stond ik elk weekend wel ergens aan de start.

Week na week stond ze vol goede moed aan de start, haar studies brachten hier echter verandering in. “Toen ik begon aan mijn bachelor opleiding merkte ik wel dat het moeilijker begon te worden om het allemaal te blijven combineren. Tijd vinden om te trainen werd al moeilijker vanwege het pendelen en de lange uren.”

Het veldrijden is een hele kleine wereld, zo’n wereld waar iedereen elkaar kent. “Mensen kwamen en gingen, toch ben ik zeer blij met de mensen die bleven. Ik vind dat ik wel mag zeggen dat dit ook echt echte vrienden geworden zijn en daar ben ik enorm dankbaar voor.”

Niet altijd even simpel om achteraan in het veld rond te rijden

Lanssens was vaak achteraan in het veld terug te vinden, iets waar ze in het begin van haar veldrit carrière niet zoveel problemen mee had. “Ik begon net en had nog heel veel te leren. Later trok ik me ook vaak op aan het idee dat er bijna altijd wel iemand was die opgaf en ik dus eigenlijk nooit niet echt de laatste was.”

Veldrijden is een feest maar ook een plaats waar iedereen zijn eigen mening heeft. Dit mocht ze dan ook een aantal keer ondervinden. “Er waren vaak supporters langs de omloop waar je liever niet langs reed. Al waren er ook weer mensen die het goed meenden.” Vooral aan de laatste soort supporters trok ze zich enorm op.

Ook mederensters hadden vaak een goed woordje voor haar over. “Ik was misschien wel niet de beste, maar ook van hen kreeg ik respect. Zo is Sanne Cant mij na het BK in Waregem komen bedanken en zei hoe hard ze het apprecieerde dat ik steeds zonder moeite opzij ging als ik gedubbeld werd.”

De keuze om te stoppen was niet meer af te wenden

“Sinds het begin van het seizoen heb ik het enorm moeilijk met mijn ademhaling. Jammer genoeg heb ik er ook buiten de cross last van.” Verder onderzoek drong zich op. “Daaruit bleek dat ik bijna constant hyperventileer. Ze moeten nog uitzoeken wat er aan de oorzaak van deze problemen ligt.” Samen met haar familie nam ze dan ook de beslissing om er voorlopig mee te stoppen.

Ik hoop dat het mij nog gegund word om terug te keren. Zondag was een bittere pil om te slikken, maar de reacties van de mensen waren hartverwarmend. Ik was dan misschien geen topper, maar na al die jaren is cross zo belangrijk voor mij geworden dat ik dit moeilijk los kan laten.” Ook al zal ze zelf niet meer rijden, toch zullen we haar vaak naast de omloop terug kunnen vinden.