Met een A-selectie voor de wereldbekerwedstrijd in Koksijde is Florian Vermeersch ‘back in business’. De junior van Lares-Doltcini kende een moeilijkere periode, maar vindt stilaan terug de aansluiting met de top. Voordat Florian Vermeersch begon met wielrennen, trok hij wekelijks zijn voetbalschoenen aan.

“Ik voetbalde bij SV Zaffelare”, begint Vermeersch zijn verhaal. “Mijn vader was er namelijk trainer. Ik was geen groot talent op het voetbalveld. Al heb ik ooit wel eens een paar keer getest bij Sporting Lokeren, maar daar is het dan ook bij gebleven.”

Nog steeds volgt Vermeersch het voetbal nauwgezet op de voet. Zelf trapt hij ook graag nog eens een balletje. “Af en toe ga ik met vrienden voetballen op een veld bij ons in de buurt. Ik stamp dan ook nog altijd heel erg graag tegen de bal. Al doe ik fietsen toch nog net iets liever. Ik heb dan ook nog altijd geen spijt dat ik voor de koersfiets heb gekozen.”

Meteen verkocht

“Ik was meteen verkocht toen mijn vader vroeg om eens te gaan kijken naar een koersfietsje bij de fietsenmaker.” Zo werd Vermeersch al snel verliefd op de fiets. Het duurde dan ook niet lang alvorens Vermeersch zijn eerste wedstrijd reed. Dit bij de negenjarige miniemen in Eke-Nazareth. “Ik werd meteen tweede. De bal geraakte daarna snel aan het rollen.”

Belgische kampioen

Na eerst een periode op de weg actief te zijn, maakte Vermeersch enkele jaren later kennis met het veldrijden. “Het veldrijden begon pas ‘echt’ toen ik bij de aspiranten reed. Toen begon ook de strijd om de titels. Als 12-jarige werd ik Belgische kampioen in het veld.” Ook op de weg wist Vermeersch enkele titels te behalen. “In het veld werd dit alsmaar moeilijker door de sterke concurrentie.”

“Ik moest het vaak afleggen tegen Yentl Bekaert en Dante Scoponi.” Het duurde dan ook even eer Vermeersch opnieuw kampioen werd in het veld. “Als tweedejaarsnieuweling kon ik in Erpe-Mere opnieuw de Belgische titel veroveren. Ik vind het geweldig dat ik nu bij de top behoor. De ervaring op mijn eerste wereldkampioenschap vorig jaar in Heusden-Zolder zal ik nooit vergeten. Dat was een ongelofelijk gevoel.”

Niet te beschrijven

Als klein jongetje had Vermeersch nooit gedacht zo ver te geraken. “Het gevoel na een overwinning is heel apart en niet te beschrijven.” Dit seizoen loopt het echter niet zo vlot voor Vermeersch, maar hij is op zijn weg terug. “Ik hoop dat ik dit seizoen nog enkele keren het gevoel van winnen mag ervaren”, aldus een strijdvaardige Vermeersch.