Ellen Van Loy en Christine Vardaros vertoeven nog altijd in Canada. Ondertussen is de befaamde race al gereden waarin Ellen de overwinning greep, Gabby Durrin tweede werd en Christine derde. Beide dames genieten nog steeds van hun verblijf maar schreven eerst hun wedstrijd even neer. Na de wedstrijd was er natuurlijk tijd voor ontspanning. De dames deden een trip naar jawel, New York.

De wedstrijd van Christine

Amaaaaai! Wat een wedstrijd!  Ik stond op de  eerste rij en dat is altijd super goed voor mij! Dan kan ik mijn snelle start tonen.  Als ik op de tweede rij begin dan is het altijd bijna voorbij voor mij.  Ik heb het pistool gehoord en ik was direct weg zoals een poema.  Ik zat op de vijftiende positie voor de eerste 12 kilometers. Na die technische rechtse bocht naar boven waar het peloton altijd in stukjes breekt, bevond ik me in dezelfde groep als Ellen van Loy. Ik was super mega blij. En die snelheid was echt comfortabel.  Gabby Durrin was ook in onze groep, aan mijn wiel. Maar in een brede platte straat was ze in eens weg.  Normaal is ze veel sterker dan mij, dus was ik een klein beetje blij met mijn vorm.

MAAR een paar kilometers later na de tweede “singletrack” bevond ik me te ver achter in die groep – juist na een man die zijn remmen niet wilde loslaten. Ik heb hem lief gevraagd om die remmen los te laten en of het mogelijk was om hem te passeren maar het was niet gelukt en zo moesten we de groep van Ellen laten gaan.  Ik heb die “rem-mans” achter gelaten maar ik had geen kracht om Ellen haar groep terug te pakken. Het was super jammer omdat ik heel goede benen had.

Voor de eerste paar kilometers was ik met mijn gezicht in de wind aan het hopen dat die groep van Ellen zou wachten op mij – of trager fietst.  Een paar minuutjes later kwam een man met een kapot wiel en ik kon in zijn wiel zitten voor de volgende 2 kilometers totdat zijn fiets helemaal kapot was.  Dan voor de volgende 20 kilometers was ik terug alleen in de open brede straten.

Elke paar minuutjes passeerden een groep van 4-6 fietsers  maar elke keer was ik te moe om hun wiel te nemen. Wat een domme tactiek van me.  Eventueel kwam die groep met Gabby. Ze zat mooi in het wiel van Jeremy Powers in hun groep van 15-20 renners.  Maar ook toen was ik  té moe om in het peloton te zitten.  Maar uit dat peloton kwam mijn held Edgars Apse. Hij fietste trager om mij op te pikken en reed met mij in zijn wiel tot de laatste steile klim naar de aankomst. In die laatste steile klim tot 15% was ik helemaal dood met krampen in mijn hele lichaam van mijn vingers tot mijn tenen en zeker in mijn benen! Ik moest in het zadel blijven omdat het te veel pijn deed.  Met dank aan Edgar was het mogelijk om de podium te raken! PODIUM BABY!! Ik was misschien een beetje teleurgesteld omdat ik mijn goede benen heb verpest maar wel blij om op podium te staan naast twee sterke vrouwen.

Na de wedstrijd heeft onze pitcrew van Alex Sanna, Brian, Shelly McKee, en Bill Williams alles voor ons gedaan – drank en eten voorzien, fietsen wassen. Dan was het terug op de fiets, richting onze host housing van Mark en Joany om douches te nemen en alles in Bill zijn auto te pakken.  Na de mooie podium ceremonie waar Ellen, Gabby en ik ook onze leeftijdscategorie hebben gewonnen was het “off to NYC” in de auto met Bill.  Na 8uur waren wij “thuis” bij een van mijn best vrienden Rony Pires. Direct in onze bedden gekropen omdat wij zo moe waren.

De volgende dag was het een grote tour van 7 uur rond de straten in Manhatten. Veel foto’s genomen, veel eten zoals cannolis (voor Ellen) en espressos in LIttle Italy, dumplings in Chinatown, veganistische koekjes en warme appel cider in die Union Square Markt.

De overwinningsrace van Ellen

Zondag eindelijk de wedstrijd… Je bent blij dat je in Canada mag zijn, maar ik keek toch zeker uit naar de wedstrijd ook! Omstreeks 7u fietsten we naar Ancaster, waar we enkele uren later zouden finishen. Van hieruit vertrok een shuttle bus naar de start in Paris. Daar aangekomen nog even de tijd genomen om te relaxen. Niet veel later toch vertrokken om de start te verkennen. Nadien stilaan omkleden en even opwarmen op de rollen.  Kwart voor 10 werd de start gegeven dus klaar voor de call-up. Ik nam plaats naast ondermeer Jeremy powers, Mike Garrigan, Anthony Clark, Gabby Durrin en Christine op de eerste rij.

De start was, zoals we al wisten van vorige editie, hard en snel. Geen andere keuze mogelijk dan volgen. Na pakweg 2,5 kilometer zakte het tempo. We reden gedurende 10 kilometer op een Gravelpad van ongeveer 3 meter breed. Positie houden was goed, niet altijd eenvoudig. Een eerste grote schifting komt er na die 10 kilometer, we gaan rechtsaf, steil omhoog in losse stenen.

Ik zat nog vrij goed vooraan doch ik moest al van de fiets door renners voor me die zelf gehinderd werden of zelf moesten afstappen.

Na die lastige passage worden groepen gevormd. Ook ik probeerde me in een groep te houden. Het tempo lag nog steeds hoog, velen proberen nog snel aansluiting te vinden met de groep voor hen. Deze fout wilde ik niet meer maken. Ik keek rondom, beviel mijn tempo en liet me uitzakken tot ik in de groep met Gabby en Christine kwam. We waren slechts vijftien kilometer ver  en we moeten dan ook niet proberen te racen tegen de mannen.

Ik kon goed recupereren van de eerste zware inspanning en onze groep reed door tegen een goed tempo. Her en der hergroepeerde de groep zich, zeker na de singletracks. Ik kon me goed handhaven in de groep. Na nogmaals een technische zone, zat ik nog als enige dame in onze groep. We zaten toen op ongeveer twintig kilometer van de finish. Ik begon steeds meer pijn te voelen, zeker op de golvende stroken. Voor zeventig procent ongeveer is het een wegwedstrijd offroad, dus het tempo blijft lange tijd hoog. Het vet was van de soep bij velen, maar we werkten goed samen: mooi ronddraaien en iedereen nam zijn verantwoordelijkheid.

Onze groep was niet groot dus ik zette me niet graag achteraan. Ik had deze mannen nog nodig voor de laatste kilometers te overleven. Met nog acht kilometer te gaan komen de twee beruchte modderzones eraan. Het zijn twee stroken van ongeveer honderdvijftig meter lang, licht dalend. Er wordt gezegd dat men water laat lopen bovenaan om alles meer modderig en uitdagend te maken.

Met ondertussen nog vier kilometer te gaan was de groep helemaal uit elkaar gevallen, maar met geen tweede dame in zicht, was ik gerust dat ik dit ook wel in mijn eentje redde.

De krampen in mijn benen kwamen echter wel erg snel op maar ik had geen keuze, ik wist niet wat mijn voorsprong was. Als afsluiter schotelen ze je nog een klim voor van goed vijftien procent voor. Niet lang maar dit kan zeker tellen. Het publieke schreeuwt je toe zodat afstappen geen optie is. Ik bevond me natuurlijk in beste positie dus ik probeerde van het moment te genieten. En dat lukte me! De zovele toeschouwers schreeuwden me naar boven. De pijn werd er niet minder door maar een zéér tevreden en opgelucht gevoel overheerste snel! Ik reed de 69km in 2u14 en finishte als 59 ste, overall. Na afloop en eerste recuperatie mocht ik allerlei cadeaus in ontvangst  nemen en aanschuiven aan een heerlijk buffet. Als echte VIP’s werden we ook dit jaar op handen gedragen en verwend!

We hebben het hier zeker en vast naar onze zin,

Groetjes Ellen & Christine