Ellen Van Loy en Christine Vardaros zijn veilig toegekomen in Canada waar ze zondag tussen Paris en Ancaster hun eerste ‘veldrit’ van het seizoen rijden. Vorig jaar strande het duo op een tweede plaats. De dames houden voor ons een dagboek bij.

Na een lange vlucht met tussenstop in Frankfurt, pikte Alex Sanna ons op. Hij was onze verzorger vorig jaar. We passeerden langs de nagelnieuwe ‘Milton Velodroom’. Het is nieuw vanaf januari en het lijkt op een heuse hockeypuck. Na een uurtje rijden, arriveerden we bij Mark en Joany en hun ongelofelijk groot en mooi huis. Ook vorig jaar logeerden we bij hen. Ze waren enthousiast ons terug te zien, alsook hun vizsla hond Trixy.

We installeerden ons in onze kamers; Mark maakte een snelle hap klaar. De koelkast was, zoals we gewend waren van vorig jaar, opnieuw gevuld met heerlijke producten. Christine, die veganiste is, was erg blij met producten speciaal gekocht voor haar.

Het was een lange dag maar toch belangrijk om zo lang mogelijk wakker te blijven. Omstreeks 22u hielden we het voor bekeken…We sliepen heel erg goed in onze grote, comfortabele bedden.

De volgende dag deden we een parcoursverkenning over de laatste 15 km, samen met de VIP’s. Het was leuk om verschillende wielrenners (opnieuw) te ontmoeten: Jeremy Powers, Anthony Clark, Gabby Durrin, Molly Hurford, Peter Glassford, Scott Smith, en nog zovele meer.

We verkenden enkele modderstroken en zagen dat ze er droger bijlagen dan vorige editie. Maar zeker nog modderig genoeg om de vele verborgen stenen niet op te merken. Enkele renners hielden er een platte band aan over…laat ons hopen dat dit ons niet overkomt!

Na het poetsen van onze fietsen en onszelf, vertrokken we met Mark en Joany naar de VIP-party. We reden in Mark’s nieuwe Tesla…Wat een ongelofelijke, snelle wagen. Hij liet ons even voelen hoe snel hij kan vetrekken…al goed dat hij ons verwittigde van vertrek…hij telde af en gaf plank-gas, of beter, plank-electriciteit.. Wat een vreemde ervaring, het voelde als in een achtbaan..

Het eten op de party was erg lekker. We hadden leuke gesprekken met andere renners en VIP’s. Buiten de kip op het menu was alles veganistisch.

We hoorden er ook het interessante verhaal van ‘ Bike for Mike’. Hierbij moedigen ze kinderen aan om te fietsen en geven hen vaak ook een fiets en andere spullen. Ze hopen ook op betere condities van de wegen zodat het dan ook veiliger wordt voor de kinderen om te fietsen.

Het was ook een leuk weerzien met John Thorpe en Tim Farrar, de organisatoren van de wedstrijd.

Vandaag vertrokken we al vroeg naar het ontmoetingscentrum (waar finish van de race is) om een clinic te geven aan kinderen. We deden dit vorig jaar ook al en de kinderen keken er opnieuw naar uit. Christine, Peter Glassford en ik leerden de kinderen onder andere op en af hun fiets springen, springen over een hindernis en bochten maken.

Op weg naar het centrum passeerden we langs een groep mannen; één van hen was net getrouwd en ze maakten enkele groepsfoto’s. Ze riepen ons maar dachten zeker niet dat we zouden terugkeren om mee op de foto te gaan.

Na de clinic haalden we onze startnummer op en keerden terug naar het huis. Onderweg, aan het stoplicht, stonden we naast een auto waarin de bestuurster helemaal wild werd op het nummer ‘Holiday’ van Madonna. We deden dan maar vrolijk mee en ze draaide het volume op max. Het moet een vreemd zich geweest zijn voor de andere auto’s rondom, maar we hebben heel wat afgelachen.

Op dit moment wachten we op Bill Whitman. Hij zal ons morgen na de wedstrijd een lift geven naar New York. Tot zover ons verslag. Hopelijk beginnen we het volgende met goed nieuws!

Christine en Ellen