Joyce Vanderbeken kende een droomdag in het Franse Lignières-en-Berry. “Ik heb in al die jaren dat ik aan veldrijden doe nog nooit een top tien gereden in een wereldbeker. En nu lukt het. Dit is al zoveel jaren mijn doel”, reageerde ze aan de meet.

Gisterenavond zag het er nochtans allemaal niet zo rooskleurig uit. “Toen had ik dit niet meer verwacht. Het was even grote paniek, want mijn bekken waren gekanteld. De verzorger van Sven Nys, Guy Verbiest, heeft me weeral verder geholpen.”

Na al die jaren is het nu toch gelukt. “Ik voel dat ik nu gewoon een hele wedstrijd voluit kan gaan. Dat kon ik vroeger niet. Ik denk dat mijn hartritmestoornissen heel mijn carrière een heel grote rol gespeeld hebben.”

Even leek er zelfs nog meer dan die negende plaats in te zitten. “Ik had met Nikki Harris een mikpunt en ik heb ze ook nog achter me kunnen laten. De rensters van de top vijf kwamen zelfs nog even in mijn zicht.”

Met deze prestatie mag Vanderbeken dromen van een WK-selectie. “Ik ga in spanning zitten wachten als de selecties bekendgemaakt worden. In Zolder heb ik in de wereldbeker wel iets minder gepresteerd. Na een heel slechte eerste ronde reed ik in de slotfase nog de twaalfde beste tijd.”