Christine Vardaros is één van de vaste waarden in het veld. Dit seizoen zagen we haar echter nog niet heel veel aan het werk en dit heeft een grote reden. Haar problemen doken al op in de zomer toen ze het plan aanvatte om sterker aan het nieuwe seizoen te kunnen beginnen. Na een aantal onderzoeken en infiltraties vocht ze terug.

“Mijn plan voor dit seizoen was om een hogere niveau te halen maar dat plan ging in de zomer al de mist in dor een aanslepend onderrug probleem.” Haar rugklachten begonnen een aantal jaar geleden. Tijdens de wereldbeker in Zolder kwam ze ten val. “De piste lag vol ijs, ik viel en brak mijn bekken. Sindsdien werd de pijn steeds erger en erger.”

“Na vorig seizoen was het zo super slecht dat mijn  drie weken voorbereiding in Spanje voor Paris-Ancaster al een ramp was.  Ik moest op elke klim een paar keer stoppen om te stretchen.  Anders raakte ik niet naar boven.” Ze kreeg een grondige behandeling van Maarten Thyssen en kon zo nog een derde plaats uit de brand slepen. Ellen van Loy won voor Gabby Durrin.

Rusten, sukkelen en dan toch een infiltratie

Na de wedstrijd in Canada liet ze de fiets voor een paar weken aan de kant staan.  “Maar niks veranderde, de onderrug pijn bleef.  Na een paar maanden sukkelen en afwisselen tussen rustig fietsen of niet kunnen fietsen, was het eindelijk genoeg geweest. Ik bezocht een chirurg in het ziekenhuis.  Volgens hem was de oorzak van mijn pijn slijtage aan de facet gewrichten L4-L5. Ze hebben eerst infiltraties geprobeerd en dat lukte.” Ardooie en Valkenburg kon ze afwerken zonder pijn.

De week erna kwam de pijn weer terug en werd Kruibeke en Contern, naar eigen zeggen, een echte ramp. De week erna zou ze naar Taiwan afreizen om haar conditie nog meer op te trekken. “Met zoveel bergen en mooie hellingen had ik het gevoel dat mijn conditie terug de hoogte in kon gaan. Maar de rugklachten zorgde ervoor dat ik nog meer gebroken terug kwam als ervoor.”

Na haar terugkeer in België nam ze de tijd om te rusten in de hoop om zo van de klachten af te geraken. “De volgende poging om mij van mijn pijn te verlossen was een facetdenervatie, waarbij ze de zenuwen doorbranden zodat ze geen pijnsignaal meer kunnen doorgeven. Dit was op 6 november, volgens de chirurg kan het tot zes weken duren voordat we weten of de ingreep geslaagd is.  Tot dan probeer ik te trainen, soms koersen, while hoping on a miracle.”

Als Amerikaanse in de wereldbekerselectie

De voorbije weken stond ze aan de start in Valkenburg en Koksijde, iets wat vorig seizoen niet in te denken was. “Met de Amerikaanse bond is tot nu toe alles in orde. Ze hebben de regels aangepast maar het was voor iedereen duidelijk dat ik niet klaar was om die twee wedstrijden te rijden. Echter kon ik die waardevolle UCI punten niet laten liggen.  Voor Namen en Zolder, hoop ik dat ik in de selectie zit en dat mijn rug minder pijnlijk is. Time will tell.”

Maar één ding staat vast ze zal zeker niet opgeven. “Ik heb nog steeds zin in koersen, ik hou van competitie en spelen op de fiets.  Ik hou zeker evenveel van de sfeer van de cyclocross wedstrijden en alle vriendelijke gezichten. En over het jaarlijkse koekjesfeest, de locatie is nog niet bepaald. Stay tuned.”