In 1988 zag Elle Anderson het levenslicht. Geboren in een sportieve familie zorgde voor een sportieve jeugd. In 2008 begon ze aan haar avontuur in het veld. De Amerikaanse groeide gestaag in haar sport en kwam met vallen en opstaan tot de renster die ze nu is.

In 1988 zag Elle Anderson in het Amerikaanse Stowe het levenslicht. Dat sport een deel van haar leven zou worden was al snel duidelijk. Haar moeder was professioneel skiester en haar vader deed aan skiën en wielrennen. Het was dan ook in deze wintersport dat ze haar eerste sportieve stappen zette. Jammer genoeg moest ze in 2008, door heel wat blessureleed, het skiën vaarwelzeggen.

Opzoek naar een nieuwe uitdaging ontdekte ze dat ze op de fiets haar energie kwijt kon. “In 2008 begon ik aan mijn nieuwe sport. Ik reed toen ook mijn eerste veldrit bij de amateurs.” Na een aantal jaren op dat niveau actief geweest te zijn volgde haar volgende stap. “2011 was het eerste jaar waar ik de focus volledig op het veld gelegd heb. Ik reed dat jaar heel wat UCI –wedstrijden.” Zo kwam ze in 2013 bij haar eerste pro team terecht.

Heldin uit haar thuisland

Elke veldrijdster heeft wel een soort van held of heldin. Een andere renner of renster waar ze heel erg naar opkijken, zo ook Anderson. “Ik ben altijd al een grote fan geweest van Katerina Nash. Ze heeft zoveel talent en is zo goed in zoveel verschillende sporten. Ze nam twee keer deel aan de Olympische winter –en zomerspelen.”  Een echte gelijke, want Nash deed ook aan skiën. “Naast veel talent, heeft ze ook nog een gouden hart. Buiten het veldrijden heeft ze een heel erg fijne persoonlijkheid.”

Europa waar veldrijden echt is

Op 22 december 2013 stond ze aan de start van de wereldbeker in Namen. Op de twintigste plaats op iets meer dan vier minuten van haar landgenote en winnares Katie Compton reed ze over de meet. “Namen maakte deel uit van de wedstrijden die ik in de kerstperiode afwerkte. Het was mijn eerste keer in België maar ik wist meteen dat ik deze Europese wedstrijden veel leuker vond dan die in mijn thuisland.” Hierdoor zou de winter van 2014 haar eerste volledige in Europa worden.

Eerste stappen in een echt crossland

In 2014 maakte ze dan de overstap naar een echte Belgische veldritploeg. Ze dook dat jaar in de groene outfit van het Kalas NNOF –team het veld in. Het werd haar eerste volledige winter in Europa. Een droom die uitkwam, al werd deze droom de poort naar een hele moeilijke periode. “Het werd een heel erg moeilijk seizoen, ik kampte met vele persoonlijke problemen. Ik miste mijn familie enorm en werd dan ook nog eens ziek. Mijn resultaten bleven uit en ik voelde me hierdoor nog slechter.”

De enige uitweg opdat moment was stoppen. “Ik verliet het team, trok terug naar mijn thuisland en zette mijn fiets aan de kant. Het gevoel was weg, ik was er helemaal klaar mee.” Toch begon in de zomer van 2015 het veldritvirus weer te knagen. “Op het allerlaatste moment besloot ik om de fiets terug van stal te halen. Gelukkig wouden Sram, Strava en Velocio mij sponseren. Ze gaven me twee seizoenen steun zodat ik mezelf voor een tweede keer op de kaart kon zetten.”

Nieuw begin van de Belgian Dream

Afgelopen zomer trad ze in het huwelijksbootje met haar Belgische man Niels. “Nu wonen we in Oostende. Ik ben sinds oktober in het bezit van mijn verblijfsvergunning. Zo kan ik zoveel in België verblijven als ik zelf wil.” Vlak na haar huwelijk raakte bekend dat ze een contract afsloot met het Belgische Cycling.be Alpha Motorhomes team. “Echt een geweldige ploeg, ik ben er echt gelukkig. De andere dames zijn geweldig en het materiaal is top. Maar wat het voor mij vooral doet is het feit dat ik er kan rijden zonder negatieve druk of drama.”

Nieuw begin, goed gevoel en dat is in haar uitslagen te zien. “Mijn vierde plaats in Gieten en twaalfde in Bogense waren tot nu toe te top momenten. Ook mijn zege in Igorre staat mee boven aan. De afgelopen wedstrijden waren echt heel plezant.” Er waren ook een aantal mindere momenten. “Mijn val in de kuil van Zonhoven, al leverde deze wel een bekende mooie foto op. In Zeven shoot ik bij de start uit mijn pedaal en viel nog twee keer. Jammer want mijn benen waren toen echt goed.”

Levensles en doelen

“De afgelopen maanden waren best geweldig. De trainingen en het leven in Oostende zijn geweldig, ik voel me er echt thuis.” En laat net dat de sleutel tot succes zijn. “De afgelopen jaren heb ik een echte levensles geleerd. Het gehele plaatje moet kloppen en dat kan alleen maar als alles goed zit. Het zijn niet alleen de wedstrijden en de resultaten die tellen. Gelukkig zijn en je goed voelen is de basis van alles.”

Voor de komende maanden koestert ze nog een aantal wensen. “Ik hoop dat ik een selectie voor het Wk af kan dwingen. In Valkenburg hoop ik op een nieuwe top vijftienplaats. Mijn elfde plaats van vorig jaar geeft me wel vertrouwen.” Voorlopig staat ze op de achtste plaats in de Superprestige ranking. “Ik hoop deze top tien vast te kunnen houden. De race in Middelkerke staat nog met rood in mijn agenda, deze ligt dicht bij Oostende en kan gezien worden als mijn thuiswedstrijd”, sluit ze strijdvaardig af.

Foto’s Elle Anderson en Wouter Toelen – Tfoto.be