Jinse Peeters werkte afgelopen zomer een heel weg seizoen af. Ze ging naar het Ek en vocht voor een Wk –selectie. Jammer genoeg speelde een knieblessure parte en kon ze niet naar Denemarken. Ze greep dit aan om aan om vol goede moed aan haar winter te beginnen.
Na een vroegtijdig einde van haar wegseizoen dook ze vol goede moed het veld in maar de start verliep niet van een leien dakje. “Na een volledig wegseizoen, ziekte en een blessure was de overschakeling niet echt simpel. Ik kreeg gelukkig de nodige hulp en beetje bij beetje vocht ik me een weg terug.” Het werd een lange weg met veel vallen en opstaan, maar stilaan werd ze weer de oude.
Afgelopen maanden kende ze een aantal moeilijke momenten. “Hard strijden voor een Wk –selectie en dan gooide die blessure roet in het eten. Heel het seizoen was ik naar Denemarken toe aan het werken. De teleurstelling was groot.”
Maar Jinse zou Jinse niet zijn als ze zicht niet optrok aan de mooie momenten. “Natuurlijk kan ik ook terugkijken op een aantal hele mooie momenten. Het Ek op de weg was wel het hoogte punt denk ik.” Ze reed er naar een knappe achtiende plaats. “Dit was mijn eerste Ek en het was echt een mooie belevenis.”
2×18 met het nummer 32!
Beetje bij beetje kwam ze terug in haar ritme. Zowel in Hasselt en Mol reed ze naar de achttiende plaats. “Ik voelde duidelijk progressie t.o.v het begin van het seizoen. En natuurlijk was ik dus zéér blij , al voelde ik dat er wel iets meer in zat maar door enkele foutjes en een val eindigde ik twee maal 18e. Op naar meer.”
Ondanks val thuisvoordeel uit kunnen buiten
In Mol reed ze afgelopen maand in eigen gouw. “Een thuis cross is altijd een hele belevenis, ik reed zaterdag al in Hasselt en daar was ik toch wel diep geweest.” Mol is een loodzware omloop. Voor haar Thuispubliek wou ze toch laten zien wat ze waard was. “Tijdens de verkenning had ik een goed gevoel. Toch was er de nodige stress.”
“Na een goede start maakte ik toch wel een zware tuimel.” Met de nodige pijn kroop ze weer recht. “Met het idee, ik ben hier thuis kroop ik weer op mijn fiets. Door alle support was de pijn snel vergeten en kon ik er nog het beste van maken.”
Voor de rest van het seizoen heeft ze nog twee doelen. “Ik wil de komende jaren verder werken, leren en sterker worden. Op het Bk in Koksijde wil ik er zeker staan en een goede uitslag behalen” ,besluit ze strijdvaardig.
Foto’s met dank aan Wouter Toelen – Tfoto.be en Kristof Bruers
