Helen Wyman won in haar veldrit carrière al heel wat wedstrijden. Vorig jaar viel ze tijdens het Ek en was haar seizoen over voor het echt begonnen was. Begin dit seizoen waren echter velen de prestaties van de Britse vergeten. Startcontracten bleven uit, maar Wyman zou Wyman niet zijn als ze niet keihard zou werken om er weer te staan. Nu eind november maken we de balans op en zien we dat al het harde werk wel degelijk loonde.

Helen Wyman won negen keer het Briste kampioenschap, werd twee keer Europees kampioene. Ze behaalde een bronzen medaille op het Wk veldrijden in Hoogerheide. Vorig seizoen maakte ze op het Ek in Pontchateau een lelijke val en zou ze een heel groot deel van het seizoen aan de zijlijn staan. Op het einde van het seizoen werd ze nog tweede in Hoogstraten.

De harde val en alle gevolgen zorgde echter voor extra motivatie bij de Britse. “Sinds 2016 woon ik samen met mijn man in het zuiden van Frankrijk. We wonen aan de voet van de Pyreneeën. Daar werkte ik de hele zomer keihard, gewoon fietsen in deze omgeving is al zwaar.” Na de pech had ze maar één doel. “Ik had een rampseizoen en ik moest voor mezelf bewijzen dat ik me terug op niveau kon vechten. En dat ik weer instaat zou zijn om de resultaten te behalen die ik voor ogen had.”

Geen startcontracten, maar toch bewijzen wat erin zit

Hard gewerkt en fris stond ze in augustus aan de vooravond van het nieuwe seizoen. Echter won het veldrijden aan populariteit en gingen zo ook de startgelden de hoogte in. Conclusie, geen contract meer voor Wyman. Heel straf want zij was toch de voorvechtster van de gelijke kansen voor mannen en vrouwen? Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. “De Koppenberg werd mijn eerste doel. Ik wou echt een nieuwe kassei winnen.”  Ze won de wedstrijd immers al vier keer.

“Ik wist dat de omloop zwaarder was dan ooit ervoor. Ik keer er zo naar uit, de aankomst boven op de kasseien leek vooraf mijn sterkste punt.” Zo bleek ook tijdens de wedstrijd. Ze vocht een verbeten strijd uit met Katie Compton. Maar trok het laken in de laatste ronde helemaal naar zich toe. “Zo won ik mijn derde wedstrijd van het seizoen.”

Met goed gevoel naar vettig Zeven

Afgelopen zondag vocht ze in Bogense een verbeten strijd uit met Sanne Cant. “In het veldrijden gaat het dikwijls over als dan. Cant was sneller op de snelle stukken. Ook was er een schuine kant die te bereiden was. Jammer genoeg raakte ik steeds mijn pedaal en moest ik lopen. Zo verloor ik veel tijd.” Wyman was dan weer beter in het bergop lopen. “Ik reed zo hard als ik kon en kon echt niet harder. Cant wist twee keer een gat te slaan en was die dag dus zeker beter.”

Vorig jaar miste ze de wereldbeker in Zeven, dus was het met veel verwachtingen uitkijken naar de editie van aanstaande zaterdag. Door de vele regen is de snelle omloop in Zeven omgetoverd tot een zeer modderige. “De omloop ligt er momenteel zeer nat bij, wat bij me zeker in de smaak valt. Het is eerder een traditionele omloop waar je, ondanks het weer, nog veel kunt rijden. Het lopen zal eerder beperkt blijven tot een aantal moeilijkere stukjes.”

Hoe kijkt ze, na de zeer goede uitslagen van de afgelopen maanden, uit naar deze wedstrijd. “Ik zal tevreden naar huis toe keren als mijn prestaties zo goed waren als ze zouden kunnen zijn. Ik probeer mijn prestaties niet te beoordelen aan de hand van een uitslag. Ik ga zo goed mogelijk proberen te rijden om er zo het beste resultaat uit te halen.” Over een eventuele winst is ze heel duidelijk. “Ik moest liegen als ik zei dat ik cross om niet te winnen. Er zijn op dit moment misschien wel vijftien vrouwen die met de zege aan de haal kunnen gaan. Ik zal blij zijn als ik bij de eerste drieënzestig in de uitslag sta”, sluit ze al lachend af.

Foto’s – Wouter Toelen ■ TFoto