Zaterdag won ze in Niel, op zondag streed ze tot de laatste meters voor de zege in Gavere. Nikki Brammeier reed zich helemaal terug in de kijker en laat nu haar licht schijnen op haar wielerverleden. Ook kijkt ze al even vooruit naar de toekomst, maar dromen najagen staat centraal.

Jong geleerd is oud gedaan, zo ook voor de Britse. “Ik was tien jaar toen ik voor het eerst aan veldrijden begon te doen. Just for fun. Toen ik wat serieuzer met het fietsen bezig begon te zijn liet ik het veldrijden achter me.” Ze koos voor het mountainbiken, de weg en reed zelf op de piste. “Ik deed mee aan het Ek en het Wk en stond zelfs op de Commonwealth Games.” Toen ze het gevoel kreeg dat zo haar carrière rond was begon ze in 2009 terug met internationaal veldrijden.

“Ik hield er altijd van om Hanka Kupfernagel aan het werk te zien. Ze was zo sterk en technisch echt een krak. Een echte held had ik niet.” Toch geeft ze toe dat ze ook naar andere renners enorm op keek. “Bart Wellens was echt wel een grote inspiratie. Hij wist hoe je ernst met plezier moest combineren. Hij reed altijd grappend rond, hij had plezier in zijn vak, dat is iets waar ik veel waarde aanhecht.”

Dromen najagen

Nikki Brammeier, toen nog met haar meisjesnaam Harris, reed van 2011 tot 2015 bij Telenet Fidea. Ondanks deze ploeg zich helemaal richt op het veldrijden koos ze toch voor een ander team. “Ik maakte bewust de overstap naar Boels Dolmans, ik had een droom en deze wou ik zeker waar maken. De Olympische Spelen, daar wou ik aan deelnemen.”  Aangezien het veldrijden nog geen Olympische sport is had ze maar één optie. “Inderdaad en dat was de wegwedstrijd in Rio.”

“Ik was altijd al goed op de weg, dus ik dacht laat ons eens alles geven en kijken of we dit doel waar kunnen maken.” Boels Dolmans is immers een wegploeg en zo kon ze zich nog beter focussen op haar doel. “Mijn droom kwam uit, ik reed de wegrit in Rio en zette me volledig in voor mijn ploegmaatje Lizzy Deignan.”

Terug op het hoogste schavot

Vorige winter won ze het Engels kampioenschap in het veld. Naast een aantal ereplaatsen bleef het bij deze zege. Dit jaar startte ze goed aan haar seizoen, toch wisselde de goede en minder goede resultaten elkaar af. “Soms kan je zo goed plannen als je maar wil. Kan je met de beste coach en met het beste materiaal werken. Maar ook met al het geluk in de wereld loopt het niet altijd zoals gepland. Ik kampte afgelopen maand met ziekte en dat had zeker invloed op mijn resultaten.”

De afgelopen weken kon ze de ziekte achter zich laten en lopen de wedstrijden steeds beter en beter. “Afgelopen weekend verliep bijna helemaal perfect.” Na het Ek koos ze voor een weekje rust en dat wierp zijn vruchten af. “Ik was heel blij toen er regen voorspeld werd voor het weekend. We kregen een eerst echt veldritweekend.” Ze won de wedstrijd in de modder van Niel en streed mee tot aan de streep in Gavere.

Doelen stellen en de weg naar een nieuwe ploeg

Op de vraag wat haar doelen zijn voor de rest van het seizoen is ze zeer kort. “Ik wil zoveel mogelijk wedstrijden winnen”, lacht ze. “Ik heb echt genoten van mijn tijd binnen de Boels Dolmans ploeg. Toch heb ik besloten om ze te verlaten.” Brammeier wil zich de komende jaren volledig focussen op het veldrijden. “Omdat ik deze focus  wil verleggen moest ik eerlijk zijn ten opzichte van mijn team en sponsors. Ik wou geen plaats innemen indien ik me ook volledig op de weg kon geven.”

“Door het team te verlaten kan ik plaats maken voor een opkomend talent. Ik wil haar en het team al het beste toewensen voor de toekomst.” Natuurlijk reist de vraag voor welk team ze nu zal uitkomen. “Wel daar kan ik nu nog niet veel over zeggen. Binnenkort gaat alles duidelijk worden en het gaat toch wel heel cool worden”, sluit ze vastberaden af.

Foto – MTB Nazgul en Wouter Toelen ■ TFoto