Jinse Peeters, een telg uit de getalenteerde familie van onder andere Yannick Peeters, stond afgelopen zondag in Gits aan de star van het Belgisch kampioenschap voor de dames jeugd. Vooraf dacht ze wel eens aan een podiumplaats, maar een kampioenschap is altijd een gekke wedstrijd. Ze reed naar een knappe derde plaats, maar toch had ze bij het overschrijden van de meet een dubbel gevoel.

Voor elk kampioenschap stelt een renster bepaalde verwachtingen, dit deed ook Jinse Peeters. “Een podiumplaats heeft wel eens rondgespookt in mijn gedachte. Ik voelde me elke week beter en beter worden, maar een Kampioenschap is altijd een andere koers waar vaak vele onbekenden uit de hoek komen en de uitslag mee kleuren dus ik had het zeker niet verwacht dat ik het ook kon waarmaken.” Toch waren er rensters die vooraf een bepaald beeld vormden over de uitslag van Peeters. “Andere rensters hadden wel verwachtingen van mij en zagen me als een kandidaat voor het podium. Hier probeerde ik me vooraf zo weinig mogelijk van aan te trekken. Dit zorgde anders immers toch alleen maar voor stress.”

Goede afspraken binnen de ploeg zorgde voor goede resultaten

Jinse Peeters stapte pas vorig jaar op de koersfiets en moet deze zomer nog heel wat dingen ontdekken. Dit deed ze ook en werkte samen met haar trainer Bo Gevers naar het BK toe. Ze reed wedstrijden op de weg bij de dames jeugd, tijdritten, maar ook wedstrijden tussen de jongens. Voor het kampioenschap werden er binnen de ploeg heel goede afspraken gemaakt. “Samen met Liesbet De Vocht, onze ploegleidster, werden er duidelijke afspraken gemaakt. We zouden het kampioenschap als één ploeg rijden. Dit verliep ook allemaal vlekkeloos.”

Zoals vaak bleef het kampioenschap bij de dames jeugd lang gesloten. Peeters probeerde om samen met haar ploeg de wedstrijd zo hard mogelijk te maken. “Ik heb zelf een aantal keer proberen te ontsnappen maar dit lieten ze in het peloton niet toe. Uiteindelijk ben ik in de vierde ronde weg kunnen geraken.” Ze bouwde haar voorsprong tijdens een halve ronde wat uit, maar het peloton liet haar niet begaan. “Vlak na de finish kwamen ze aan een hoog tempo terug voorbij gereden. Toen dacht ik hier stopt het voor mij, maar met veel doorzettingsvermogen heb ik de aansluiting terug kunnen vinden.”

Een sprint zou gaan beslissen over de winst

Het scenario waar iedereen het voor de start van de wedstrijd over eens was kwam uit. Een spurt zou gaan beslissen wie er de driekleur over de schouders mocht gaan trekken. “Of ik de kracht nog zou hebben om mee te spurten was af te wachten. Maar het lukte en ik kwam als derde over de meet. Met tranen van geluk en verdriet vloog ik in de armen van mijn ploeggenote Sarah Michielsen-Stevens. Ze werd nipt tweede, de trui was net niet binnen de ploeg, dat deed wel zeer. Maar door het groepsgevoel binnen de ploeg waren we er snel over.” Jara Noël werd vijfde, Febe Schokkaert achtste, Marthe Truyen vierentwintigste, Fleur Vandecaveye en Sara Beeckmans werden respectievelijk negenentwintigste en dertigste.

Nu de focus op het nieuwe veldritseizoen, een aantal uitdagingen wachten

Peeters neemt nu even rust waarna ze aan haar voorbereiding voor het nieuwe veldritseizoen begint. “Ik pik nog enkele wegwedstrijden mee, maar daar heb ik niet echt verwachtingen voor.” Vanaf volgende winter zal ze in het veld eerstejaars junior zijn. “Ik ga de crossen van de Moedige Veldrijder rijden, dit omdat ik hier beter kan strijden met de andere meiden. Ook ga ik een aantal A-crossen rijden en dit bij de dames elite. Voor de rest zien we wel wat er komt, er staat nog niets specifieks vast.”