Githa Michiels kreeg begin dit jaar een Bloso Topsportstatuut en verklaarde toen dat ze er alles zou aan doen om er een goed seizoen van te maken. Dit voornemen maakte ze meer dan waar. Het afgelopen mountainbikeseizoen werd zowat haar beste ooit. Afgelopen zaterdag plaatste ze de kers op de taart door op het wereldkampioenschap naar een zeer mooie zeventiende plaats te rijden. Of kon de kers nog groter geweest zijn?
Het WK werd in Andorra op een uitdagende omloop verreden. Michiels stond toch met een speciaal gevoel aan de start. “Ik voelde met niet helemaal super voor de start, maar dat wil bij mij nooit iets zeggen. Eens de start gegeven is, verdwijnt alle stress.” De renster van het Versluys Team had een bepaald doel voor dit kampioenschap. “Ik wou graag top 16 rijden, omdat dat een van de norm van Bloso is, om mijn topsportstatuut te verlengen. Maar uiteindelijk wil ik altijd gewoon het maximale uithalen en zo goed mogelijk.”
Pech sloeg al snel toe, was de wedstrijd sneller over dan verhoopt?
“Mijn start was zeer goed, we gingen net aan de eerste echte klim beginnen en ineens reed iemand vanachter mij gewoon van de fiets. Ik vloog tegen de grond. Ik was helemaal de kluts kwijt en dacht men race al over was en moraal zakte in men schoenen.” Als negenenvijftigste en allerlaatste begon ze weer aan haar wedstrijd. Ze vocht heel erg hard terug, maar het wedstrijdgevoel kwam niet meer echt naar boven.
“Ik dacht dat mijn race over was. En was in begin vooral gelaten. Het heeft wel bijna de hele wedstrijd geduurd voor ik gevoel had dat ik een wedstrijd aan het rijden was. Vooral de eerste twee ronden werd ik serieus gehinderd door vele valpartijen en files. Eigenlijk was het een heel rare emotionele race voor me. Ik was niet echt mezelf. Eén ding wist ik dat ik mezelf niet mocht opblazen, want dan is de man met de hamer er snel. Ik reed mijn eigen tempo zonder me te forceren.” In de laatste ronde kreeg ze toch haar wedstrijdgevoel terug. Het gevoel aan de meet was dan ook héél erg dubbel. “Dat ik nog zeventiende kon worden, blijkt dat ik tot staat was tot veel betere zaken. Want ik kwam eigenlijk helemaal nog niet leeg of moe aan.”
Emotionele wedstrijd
Aan de meet zat de Belgische kampioene met een dubbelgevoel, want wat als ze niet aangereden was? “Zoals ik al zei, was het vooral heel emotionele race. Fysiek was ik ook tot veel meer in staat volgens mij. Maar nu was het een constant gevecht met mezelf en holde ik achter de feiten aan. Dat altijd mentaal veel moeilijker is dan wanneer je van in het begin mee in koers bent.”
Nu een paar dagen na haar WK knaagt het bij Michiels nog steeds een beetje. “Ik heb het er eigenlijk nog steeds een beetje moeilijk mee. Mijn zeventiende plaats is mooi, zeker met die tegenslag, maar had nog veel mooier kunnen zijn. Ook koop je niets met een zeventiende plaats. Voor buitenwereld die de wedstrijd niet gezien hebben, is het maar een zeventiende plaats.” Toch sluit ze positief af. “Maar aan andere kant moet ik wel blij zijn, ik heb niet gefaald, ik was er klaar voor, ik had gewoon brute pech. Ik hoop toch bewezen te hebben, dat ik mijn topsportstatuut waardig ben.”
Foto – Filip Francios
