Mijlpaal in de geschiedenis van het vrouwenveldrijden zaterdag op het WK in Heusden-Zolder. Voor het eerst een wereldkampioenschap voor de dames beloften. Opnieuw vooruitgang voor het damesveldrijden. Eindelijk moesten dames van amper 18 niet meer strijden tegen hun bijna twee keer zo ‘oude’ collega’s.

Ik keek er naar uit, echt wel. Hoewel… het gevoel nam al wat af toen ik hoorde dat Sporza alle wedstrijd live op de buis zou brengen, op die van de dames beloften na. En waarom? Wat hebben de mannelijke beloften dan meer dan hun vrouwelijke collega’s? Een portie mannelijke hormonen, dat zou kunnen. Nog iets? Er schiet mij niet meteen iets te binnen.

Maar goed, er zal allicht wel een bepaalde reden voor zijn geweest. Spijtig weliswaar, want ook deze wedstrijd beloofde er eentje te worden om duimen en vingers van af te lekken. België tegen Nederland, Femke van den Driessche tegen Maud Kaptheijns, aangevuld met outsiders zoals Nikola Noskova en Evie Richards uit respectievelijk Tsjechië en Groot-Brittannië.

Start en… dertig minuten later maakt er een dame voor het eerst het zegegebaar als wereldkampioene bij de dames beloften. Maar welke dame? Tien seconden, twintig seconden, … u denkt allicht nog steeds na. Halve minuut… u opent google. Juist ja…

Laten we even teruggaan. Misschien was u er zaterdag zelf wel bij en keek u in een wolkbreuk zelf wel toe hoe de Britse Evie Richards op fenomenale wijze naar de wereldtitel reed. Maar die ‘race to the rainbow’ werd overschaduwd. Overschaduwd is misschien wat licht uitgedrukt. Haar wedstrijd werd meer overstelpt door zwart-donkere stratuswolken. Die regenboog was simpelweg niet meer te zien. Reden? Juist ja… Femke van den Driessche en haar motortje.

Wereldnieuws was het. Logisch ook, het was een primeur. Niet meteen eentje om fier over te zijn, maar het was er wel een. De Belgische sportwebsites pakte uit met het nieuws, gevolgd door de internationale websites. Zelfs de Britse kwaliteitskrant The Guardian liet haar oog vallen op het veldrijden.

Femke van den Driessche en haar motortje werden wereldnieuws. Maar dacht er toen nog iemand aan Evie Richards? De dame van 18 die in Heusden-Zolder zich tot eerste wereldkampioene kroonde bij de dames beloften na een fenomenale solotocht?

Laat staan dat er over de Tsjechische Nikola Noskova gesproken werd die aan de haal ging met de zilveren medaille of over topfavoriete Maud Kaptheijns die met het brons naar huis mocht gaan.

Maanden en maanden is er geijverd voor een beloftencategorie voor dames op een WK. Wat een hoogdag moest worden in de geschiedenis van het vrouwenveldrijden werd ook een hoogdag, maar eentje met een bijzonder zure nasmaak.

En de roem die Evie Richards, onthoudt de naam, verdiende? Die zit nog steeds opgeborgen in één of andere journalistenpen…